Soms is het goed om je te herinneren waar je vandaan komt. Wortels geven stevigheid. Afgelopen maand dacht ik terug aan mijn middelbareschooltijd op het Thorbecke College in Groningen, waar mijn docenten goed zagen wat ik nodig had: ruimte om me te ontwikkelen. Docenten als Bert Edinga en Bertus Takens, beide opmerkelijke figuren, de een vol humor en geweldige verhalen over de geschiedenis, de ander wijs, uitgesproken en geaard, gaven die ruimte aan hun leerlingen. Bert zag je. Bertus was een man van de TAO, weet ik inmiddels.
Volop de ruimte kreeg ik daarna als jonge twintiger ook van Jacques van Veen, mijn baas en mentor in de Stadschouwburg, waar hij mij als 21 jarige het vertrouwen gaf om in de kleine zaal aan de achterzijde, het Kruithuis, met vallen en opstaan het vak te leren.
Ruimte is belangrijk voor een mens. En support.
In mijn archief vind ik soms steunende briefjes terug die mij in retroperspectief steeds dierbaarder worden. Zo schreef Jan de Bruijn mij op 3 februari 1999 een brief. Ik had Groningen net verruild voor Utrecht en zoals ik gewoon ben natuurlijk zonder afscheidsfeest. Dat was ook zijn stijl, schreef Jan, alleen moest ik daardoor wel zijn bloemenhulde missen.
Jan was ambtenaar bij de Gemeente en hield toezicht op naleving van de regels door festival Noorderzon in het Noorderplantsoen. Dat was destijds een uiterst gevoelige kwestie. Hij voelde zich regelmatig lullig en truttig om weer eens iets niet goed te mogen vinden, bekende hij, en vond zijn rol als bemiddelaar behoorlijk ingewikkeld. Desondanks keek hij met veel genoegen terug op onze momenten samen en wilde hij me geluk toewensen. ‘Uitdagingen passen bij jou. Je zal het dus wel redden’.
‘Kom je overigens wel weer net zulke kloothommels tegen die jou het funktioneren in Groningen dwarsboomden, maar als het goed is herken je ze nu op grote afstand. Hoe je er dan mee om moet gaan weet ik niet. Ton en ik hadden het er gisteravond over dat je ergens in je lijf een ‘knopje’ moet hebben om dat te kunnen, maar we zijn daar beide nog naar op zoek.
Recht door zee, met het oog op de einder, dat kan niet iedereen. Een product wordt dan ook vaak een slap aftreksel van een idee. En weet: succes wordt vaak gretig gedeeld door degenen die je de voet dwars zaten. Wordt het een flop; dan sta je alleen.
Blijf je nek uitsteken svp !!’
Jan is al lang niet meer onder ons, maar 25 jaar later resoneert zijn briefje nog. Een aanmoediging uit het verleden, geeft je niet zelden kracht in het nu.
We moeten elkaar daarom vooral meer mooie brieven sturen.
‘Het ga je goed en groeten van
Jan’
Jeffrey Meulman 