‘Een paard in z’n eentje is altijd de snelste’, luidt een Tibetaans gezegde. Het is daarom wijs om af en toe uit je comfortzone te komen en te leren van anderen. Ik leer graag van mensen uit andere sectoren, zeker als de ontmoeting op een gelijkwaardig niveau plaats vindt en er sprake is van echte, meer diepgaande uitwisseling van ervaring en ideeën.

Soms spreek ik kennissen uit het bedrijfsleven die in een ochtend meer verdienen dan ik in een maand. Zij schrikken van de tarieven waartegen in de kunstensector gewerkt wordt. ‘Met zulke tarieven neemt niemand je serieus’, is dan de eerlijke reactie. De waarde van ons product wordt regelmatig veel te laag ingeschat, vermoeden zij. Er is in de huidige maatschappij en dus ook in het bedrijfsleven, namelijk een grote behoefte aan nieuwe ideeën en creativiteit.

Toch weten bedrijfsleven en de culturele sector elkaar nog veel te weinig te vinden. Misschien omdat de culturele sector te veel wordt gezien als vrager en niet als aanbieder. Of zich te zeer als zodanig opstelt.

Als het bedrijfsleven en de creatieve sector van elkaar willen leren, en ik geloof werkelijk dat dat buitengewoon zinvol kan zijn, moeten we elkaar vinden op thema’s. Hetzij op thema’s die een groter maatschappelijk belang dienen als klimaatverandering, kansen voor jongeren en vergrijzing, hetzij op onderwerpen die voor alle partijen een win-win situatie kunnen opleveren, als leegstand van winkelpanden en herontwikkeling van krimpregio’s.

Of we vinden elkaar op een persoonlijk niveau. Als potentiele vrienden. Want uiteindelijk gaat samenwerking over affiniteit. Affiniteit ontstaat wanneer we elkaar leren kennen in een open, gelijkwaardig gesprek zonder verwachtingen en vooroordelen.

Het is een uitdaging om dat gesprek in gang te zetten. In onze kunstenplanaanvraag nam ik daar alvast een voorschot op: het woord ‘theater sector’ heb ik consequent vervangen door ‘theater industrie’. Dat klinkt in ieder geval alsof er een prijskaartje aan hangt.

Een goed begin, zouden mijn kennissen zeggen.